Het verhaal van Elvin

Medewerker beveiliging

"Ik vind mijn werk geweldig mooi"

“Het terrein van het Openluchtmuseum heeft geen geheimen meer voor me. Ik loop hier namelijk al bijna twintig jaar rond. Eerst huurde het Openluchtmuseum mij in en in 2009 kreeg ik de kans om hier in dienst te komen. Die kans greep ik met beide handen aan. Hier werken we met jaarroosters en kreeg ik veel meer regelmaat. Ik was toen net vader, dus dat kwam als geroepen.”

Nietsvermoedende bezoekers 

“Binnen de afdeling Beveiliging hebben we verschillende diensten. In de vroege dienst zijn we vooral bezig met de uitgifte van sleutels, het opvangen van monteurs en technische problemen oplossen. Zwaartepunt van de late dienst is de sluitingsronde. Ons terrein is 44 hectare groot, dus daar ben je wel een paar uurtjes zoet mee. We controleren dan het complete park. Zijn de lampen en hittebronnen uit, zijn alle gebouwen leeg, zijn er geen onregelmatigheden en is iedereen weg? Het is weleens voorgekomen dat bezoekers uren na sluitingstijd nog nietsvermoedend rondliepen. Snap ik ook wel; het museum is behoorlijk tijdloos. Dan vergeet je weleens hoe laat het is.”

Geen mopperende cipiers, maar moderne beveiligers

“Ik vind mijn werk geweldig mooi. Vooral van het contact met bezoekers kan ik genieten. Wij zijn echt geen ouderwetse cipiers die alleen maar lopen te corrigeren en mopperen. We zijn moderne beveiligers en proberen ons juist toegankelijk en dienstverlenend op te stellen. Lekker een babbeltje maken met de mensen, of een leuke groepsfoto maken van een gezelschap; waarom niet? Soms zie ik zulke mooie dingen in ons park, dat ik een foto schiet en die op Instagram plaats. Bijvoorbeeld van een mooie zonsopkomst of het gouden uur.”

Alles al gezien en gehoord 

Natuurlijk is niet alles leuk. Soms laten mensen zich weleens wat spottend over ons uit. De opmerking ‘In de middeleeuwen had je helemaal geen portofoons’ heb ik al meerdere keren gehoord. Daar kan ik nog steeds best om lachen. Maar als het nodig is, grijpen we in. Er komen hier best vaak middelbare scholen en soms vervelen een paar scholieren zich. Dan gaat ze weleens een beetje lopen klieren. Gaan ze te ver, dan treden we op.”

Noodscenario

“Het is een keer gebeurd dat iemand te water is geraakt. Toen ging meteen het noodscenario in werking. Hulpdiensten inschakelen, reanimeren, de traumaheli; het hele plan. Gelukkig liep het toen goed af. Zoiets doet wel iets met me; we blijven mensen. Ook al is de sfeer hier bijna altijd gemoedelijk en vredig; als het móét, staan we er.”
“Het werk bij het Openluchtmuseum helpt me ook om fit te blijven. Sowieso fiets ik elke werkdag vanuit Duiven naar mijn werk. En de tienduizend stappen haal ik hier met gemak. Dus ik vind het ook wel fijn als ik na mijn dienst lekker achterover kan leunen. Een portie stevige metal op de koptelefoon en ontspannen. Zo maak ik mijn hoofd leeg, zodat ik er de volgende dag weer sta.”