Verhaal van Guus

“Voordat ik hier kwam werken, was ik al werkzaam in de museale wereld. Niet zozeer op de werkvloer, maar in het management. Maar door corona verloor ik mijn baan. In coronatijd heb ik met mijn vriendin veel gewandeld in het Openluchtmuseum. Voor een inwoner van Arnhem die graag in de natuur is, is dat best logisch.” 

“Na zo’n mooie wandeling vroeg mijn vriendin een keer of het niet iets voor mij was, om te werken bij het Openluchtmuseum. Daar ben ik toen ook wel over na gaan denken. Een keer gebeurde er iets wat voor mij de doorslag gaf. Er kwam een fotograaf van het museum op ons af, in sfeerkleding en met zo’n ouderwetse camera. Vond ik superinteressant: ik heb fotografie gestudeerd aan de kunstacademie en was daar altijd met analoge camera’s bezig. Hoe mooi zou het zijn hier te werken, dacht ik. Werken in zo’n prachtig park, verhalen vertellen en mensen enthousiasmeren over geschiedenis en fotografie.”

“En, alsof het zo moest zijn, kwam plots die ene vacature online! Het Openluchtmuseum zocht een museumpresentator voor vooral de fotosalon. Iemand met passie voor mensen en fotografie en affiniteit met de geschiedenis. Ik heb geen seconde getwijfeld en ben er meteen op gedoken. Als pitch had ik een video ingestuurd en ik deed mijn best om mijn enthousiasme in het eerste sollicitatiegesprek over te brengen. Dat lukte. In het tweede gesprek vroegen ze wanneer ik kon beginnen. ‘Morgen’, was mijn antwoord. Daarna ging het snel. Na een supergoede inwerkperiode waarin ik rustig kennis kon maken met het park en de presentatoren, werd ik vervolgens in de fotosalon klaargestoomd voor het drukke zomerseizoen.”  

“Nu heb ik die droombaan. Het grootste deel van mijn tijd sta ik in of bij de fotosalon. Binnen voorzie ik bezoekers van sfeerkleding en zet ik hen op de foto als in 1910. Een soort staatsieportretten zijn het, met veel aandacht voor details en compositie. Hoewel wij ook leuke dingen doen met analoge fotografie, maak ik de portretten met een moderne camera. De uitdaging is om de mensen op hun best op de foto te krijgen, op een manier die historisch verantwoord is. Vroeger ging men heel ver voor dat perfecte plaatje.” 

“Daarvoor zijn mensenkennis en empathisch vermogen waardevolle eigenschappen. Ik voel binnen een paar tellen aan hoe ik voor een prettige en ontspannen setting kan zorgen. Soms doe ik dat met humor. Je leert vanzelf wat de beste manier is om het ijs te breken. Vaak ontstaan er hele mooie gesprekken in de salon. Sommige mensen zijn heel geïnteresseerd en willen alles weten over de geschiedenis van fotografie. Daar neem ik heel graag de tijd voor.” 

“Wanneer het kan, ben ik ook veel buiten aan het fotograferen. Daarvoor heb ik een oud fototoestel met een soort ingebouwde donkere kamer. Je zou het kunnen zien als de voorloper van de Polaroidcamera. De foto is na een paar minuten al klaar om mee te geven! Als ik daarmee mag werken en ik sta lekker buiten in ons park foto’s te nemen, tussen de bezoekers, kan mijn dag al niet meer kapot. Waar ik het meest van geniet? Ik denk toch wel van het contact met de mensen. Onze gasten iets vertellen over de geschiedenis. Daar geniet ik zelf ook van.”

"Als presentator is het belangrijk dat je de passie voor het ambacht kunt overbrengen. Je moet het leuk vinden om te vertellen over je vak. Het is een stukje beleving creëren waarbij je mensen betrekt en enthousiast probeert te maken.” 

Ook al is het een gigantisch cliché; elke dag is hier weer een verrassing. Je weet ’s ochtends nooit wat je hier mee zal maken en geen twee dagen zijn hetzelfde. Als je, net als ik, graag met de geschiedenis in aanraking komt, en ook graag onder de mensen bent, raad ik je echt aan om te doen wat ik in het voorjaar van 2022 deed. Maak eens een mooie wandeling in het Openluchtmuseum en hou de website in de gaten. Zie je iets moois? Gá ervoor!”